Timing is everything

Mikið er gott að vera komin aftur í rútínulífið eftir frídagana, æfa, borða, sofa á réttum tímum.  Ég var alveg í vímu í gær eftir að hafa komist aftur 2x á dag í ræktina og í mitt venjulega mataræði.  Þá fór ég að velta því fyrir mér hvað reglubundið líferni veitir mér gríðarlega hugarró.  Líf mitt er mjög rútínubundið og lífsstíll minn krefst gríðarlegrar skipulagningar.  Yfirleitt er ég búin að plana margar vikur fram í tímann hvenær ég æfi, borða, hvíli mig o.s.frv. og geri yfirleitt aldrei neitt nema að velta því fyrir mér lengi og vega og meta kosti og galla áður en ég tek ákvörðun.  Allt sem ég geri er nefnilega ákveðnum tímalegum skilyrðum háð.  Tímasetningar eru mjög mikilvægar í mínu lífi, eiginlega svo mikilvægar að það jaðrar við áráttu-þráhyggju og gerir mig að mjög takmarkaðri og hreinlega leiðinlegri manneskju. 

Til dæmis get ég ekki farið í bíó nema um helgar.  Í fyrsta lagi get ég ekki farið í bíó kl. 18 því þá er kvöldmatartími.  Í öðru lagi þarf ég að vera farin að sofa fyrir kl. 22 á kvöldin til að geta vaknað kl. 5.30 á morgnana til að brenna.  Átta tíma svefn er lágmark fyrir mig.  Það má samt alls ekki breyta svefntímanum og fara til dæmis að sofa kl 23 eftir bíó og vakna kl. 6.30 til að brenna því þá riðlast allt matarprógrammið yfir daginn um heilan klukkutíma.  Um helgar opnar ræktin ekki fyrr en kl. 8 og þá er í lagi að fara aðeins seinna að sofa og því hægt að fara í bíó kl. 20. 

Ég get ekki borðað kvöldmat seinna en kl 19.30 því það verða að líða allavega 2 tímar frá því ég borða þar til ég fer að sofa.  Það mega heldur ekki líða meira en 2 tímar frá máltíð að æfingu. 

Yfir vikuna borða ég bara mat sem ég elda sjálf og því er ekki hægt að fara út að borða eða í matarboð í miðri viku, bara um helgar þegar er nammidagur og þá bara ef ég hef ekkert svindlað yfir daginn. 

Ég á mjög erfitt með að fara í löng frí því þá riðlast æfinga og matarprógrammið, og ég verð helst alltaf að geta komist í ræktina á þeim stað sem ég er.  Ég á líka mjög erfitt með að gista á hótelum, og vil frekar vera í íbúð með eldhúsi því ég verð helst að geta eldað minn hafragraut og mínar eggjahvítuommilettur.  

Stundum skil ég ekki alveg hvernig Snorri minn nennir að vera með svona takmarkaðri og uppskrúfaðri konu, sem getur bara farið í bíó og út að borða á ákveðnum dögum, en hann er nú svosem orðinn vanur þessu. 

Eins og sést á þessum pistli þá ætti ég kannski betur heima á stofnun þar sem ég klæðist hvítum jakka með löngum ermum sem ná aftur fyrir bak. 

Athugasemdir

[Anna Brynja (IP-tala skráð) 12.4.2007 kl. 12:09]

Vá þvílík staðfesta!! Það eru ekki margir sem hafa svona rosalegan aga ... I know I don´t !!

[Ragnhildur Þórðardóttir, 13.4.2007 kl. 13:27]

Blessuð vertu, þetta kemst bara upp í vana eftir smá tíma og honum er nú erfitt að breyta.  Enda er mannskepnan ekkert nema vaninn, en það þarf auðvitað aga til að koma öllu þessu upp í vana.  Svo er auðvitað fín lína milli þess að vera agaður og obsessed hreinlega.  Ég veit ekki alveg hvoru megin ég dansa.