Allt búið bara....

Naglinn er smátt og smátt að komast niður á jörðina aftur eftir sæluvímu liðinna daga.  Athöfnin var fullkomin og veislan frábær, stuð og stemmning all the way eins og átti að vera. 

Bumban er líka smám saman að hjaðna og ég er að komast aftur í fötin mín eftir að hafa verið í jogginggöllum undanfarna daga.  Missti mig nefnilega aðeins í sukkinu á sunnudaginn.... við erum að tala um suðusúkkulaði í morgunmat .... en maður má líka allt þegar maður er nýgiftur (réttlæting dauðans ).

 Rútínan byrjaði auðvitað aftur á mánudagsmorgun með brennslu í ræktinni á Selfossi og nú er um að gera að halda á spöðunum enda aðeins 10 vikur til stefnu og eins og ICY hópurinn sagði réttilega.......tíminn líður hratt á gervihnattaöld.

Hjartans þakkir fyrir allar hamingjuóskirnar sem þið settuð í athugasemdir, elsku dúllurnar mínar.

Fróðleikur, uppskriftir og fleira skemmtilegt lesefni er væntanlegt.

Flatulence

Naglinn lenti í óskemmtilegu atviki í ræktinni í gær . 

Var að massa beygjurnar og þar sem ég er í miðju þungu setti þá fer prótínsjeikinn frá því um morguninn að gera óþægilega vart við sig.  Ekki hjálpaði til að vera með lyftingabelti reyrt inn að rifbeini og að sitja á hækjum sér með hlassið á herðunum og allt loft þrýstist niður í þarmana.  Án þess að neinum vörnum yrði komið við var afleiðingin heiftarlegur viðrekstur með tilheyrandi óhljóði.

Að sjálfsögðu vakti þetta atvik óskipta eftirtekt nærstaddra, bæði hjá þeim sem voru á bretti og í salnum enda hávaðinn vel yfir 60 decibelin, og varð starsýnt á mig en ég reyndi að halda kúlinu og lét sem ekkert væri og kláraði settið en blóðroðnaði auðvitað af skömm ofan á áreynsluna svo andlitið fékk á sig fjólubláan tón .

Ég hef aldrei óskað mér jafn heitt að geta gert mig ósýnilega.

Veit einhver hvar maður getur fengið nýtt andlit??  Þá kannski get ég látið sjá mig aftur í ræktinni.

Et og andet

Jæja!! Bara 10 dagar eftir af 3 vikna "Operation: í kjólinn 15. September".  Enginn nammidagur og hard core mataræði í þrjár vikur er svosem ágætis undirbúningur fyrir það sem koma skal fyrir fitnessmótið í nóvember þegar sultarólin verður þrengd inn að beini og enginn nammidagur í 6 vikur.

Endurheimti hana Jóhönnu mina aftur sem lyftingafélaga á mánudaginn var og við mössuðum brjóst saman, enda ekki annað hægt þegar maður æfir með Íslandsmeistara í bekkpressu kvenna.  Enda er ég með harðsperrur frá annarri vídd í brjóstinu og komið vel á þriðja dag í sperrum.

Ég er að taka aðeins annan vinkil á brennsluna á morgnana núna og farin að taka lotur af plyometrics æfingum á milli spretta á bretti eða skíðavél.  Er að leggja sérstaka áherslu á uppástigið í plyometrics fyrir Þrekmeistarann í október.  Svo þarf kellingin að fara að spýta í sigggróna lófana og æfa helv....armbeygjurnar.  Það er engin hemja hvað mér finnst þessi æfing leiðinleg og erfið, eins og ég hef gaman af líkamlegu erfiði að þá líkar mér hreinlega illa við armbeygjur.  En það þýðir ekkert að grenja, heldur alltaf að sækja á brattann því eins og ég hef margoft sagt að þá er auðveldasta leiðin, leiðin til uppgjafar.

 

Góðar stundir!

Góð saga

Hösbandið var erlendis um liðna helgi sem er ekki í frásögur færandi nema að hann ákvað að gleðja tilvonandi spúsu sína með að kaupa handa henni tímarit. Sökum ofurálags ríkissjóðs á myndskreyttar þunnar sneiðar af tré telst slíkt sem bruðl á heimili Naglans og aðeins fjárfest í slíkum munaði á erlendri grund þar sem ríkir meiri skilningur yfirvalda á afþreyingu fyrir almúgann. Þegar minn tilvonandi kemur að afgreiðsluborðinu fer hann að hugsa að ef afgreiðslukonan vissi að nýjustu garðarnir í Bo bedre og Design i Danmark er fyrir mig sjálfan en helbuffaða steratröllið á Muscle and Fitness blaðinu er lesefni konu minnar þá lít ég út eins og rammsamkynhneigður í bókabúðinni í samanburði við kvonfangið. Og þetta kaupir þessi elska alveg sjálfviljugur fyrir konuna sína, hálfnakta og pumpaða Ameríkana með Army cut og bicepa á stærð við meðal læri.

Bætiefni Naglans

Mátti til með að skella inn einni mynd af bætiefnaflóru Naglans.  Vantar reyndar eina dollu af ZMA inn á myndina.  Eldhúsáhöldin fá líka að njóta sín þarna í bakgrunninum.  Ef maður væri nú bara tölvunörd og gæti photoshoppað svona hluti í burtu og gert myndina meira commercial.  En þar sem tæknileg fötlun hrjáir Naglann þá verðið þið bara að horfa fram hjá ostaskera og skurðbretti .

Ég var klukkuð....

....svo hér koma 8 staðreyndir um sjálfa mig.

 

1) Ég er með líkamsrækt á heilanum og finnst ég vera skítug ef ég æfi ekki helst alla daga.  Ég verð kvíðafull við tilhugsunina að lenda í aðstæðum þar sem ég geti ekki æft og reyni eftir fremsta megni að forðast að lenda í slíkum aðstæðum.  Til dæmis tek ég alltaf með mér hlaupaskó í frí og er búin að googla líkamsræktarstöðvar í nágrenninu.

 

2) Ég get hvorki smellt fingrum né blístrað

 

3) Mér finnst MJÖG gaman að borða og strax og ég hef lokið einni máltíð er ég farin að hlakka til næstu.  Ég er algjört matargat og ef ég kemst í góðan mat t.d á nammidögum get ég borðað út í hið óendanlega. Ég þarf að vigta og skammta mér mat á virkum dögum því ég get borðað endalaust og myndi annars bara hlaupa í spik....aftur.  

 

4) Uppáhalds maturinn minn er sjávarréttarisotto, tyrkneskur og marokkóskur matur og uppáhalds nammið er dökkt súkkulaði og lakkrís saman.

 

5) Ég safna Babúskum og baðöndum

 

6) Ég þoli ekki raunveruleikaþætti

 

7) Ég þoli ekki sjálfsvorkunn og fólk sem er sífellt kvartandi og kveinandi.... Hver er sinnar gæfu smiður og Þú uppskerð eins og þú sáir eru mín lífsviðhorf.  Ekkert helv... væl í mín eyru, takk fyrir.

 

8) Ég var smámælt til 8 ára aldurs þegar ég var send í talkennslu.

 

 

 

Vellíðan eða kíló?

Fór í killer Júróvisjón spinning tíma í morgun sem kom manni aldeilis í gírinn fyrir kvöldið og laugardaginn.... hver kemst ekki í stuð við að spretta við lög eins og Eitt lag enn, Hard Rock Halleluja, Waterloo og Nínu?  Lýsið rann af manni í stríðum straumum og allt blóðið sem streymdi niður í fæturna losaði aðeins um harðsperðurnar eftir fótaæfingu dauðans í gær.  Samt kjaga ég svolítið ennþá eins önd . 

Mig langaði að röfla pínu meir um kíló og áráttuna að vera alltaf að vigta sig.  Ég rakst nefnilega á ansi áhugaverða grein eftir Gígju Gunnarsdóttur verkefnisstjóra hreyfingar hjá Lýðheilsustöð, sem birtist í fylgiriti Fréttablaðsins um Megrunarlausa daginn síðastliðinn sunnudag (6. maí).  Greinin fjallaði um vinkonu hennar sem var búin að æfa samviskusamlega í nokkra mánuði en vigtin haggaðist ekki .  Við nánari eftirgrennslan kom reyndar í ljós að vinkonunni leið mun betur, var ekki eins þreytt á daginn og hafði meiri orku.  Hún var líka ekki frá því að fötin hefðu aðeins víkkað.

Það er einmitt alltof mikil áhersla lögð á kíló sem mælikvarða á árangur í ræktinni.  Þeir sem byrja að æfa fá nær undantekningalaust spurninguna: Hvað ertu búin að missa mörg kíló? Og fólk almennt hrósar hvort öðru nær eingöngu fyrir líkamsvöxt.  Vá hvað þú hefur grennst !!  Mikið líturðu vel út, hefurðu grennst??  EKki það að slíkt hrós eigi ekki rétt á sér, enda á maður að hrósa þeim sem uppskera árangur erfiðis síns og missa aukakíló.  Hins vegar getur slíkt hrós valdið því að fólk verður svo upptekið af þyngdartapi að þegar viðkomandi hefur náð kjörþyngd og enginn hrósar lengur geta alls kyns óæskilegar hugsanir farið af stað.  "Af hverju hrósar mér enginn lengur....ætli ég hafi fitnað....er ég aftur orðin feit...ég er ekki að missa nein kíló.... verð að gera eitthvað í málunum".  Slíkar hugsanir geta leitt til þráhyggju um þyngdartap, og dramatískra úrræða sem oft geta verið undanfarar átröskunar eða líkamsræktarfíknar.

Í staðinn fyrir að klípa, mæla og vigta og nota það sem eina mælikvarðann á árangur ættu einkaþjálfarar í ríkara mæli að spyrja sína kúnna hvernig þeim líði andlega og líkamlega eftir að hafa byrjað að æfa, hvernig er svefninn, hvernig er húðin, eru þau orkumeiri?  Einkaþjálfarar ættu að hamra á við sína kúnna að almenna heilsan skipti meira máli en tala á vigt eða keppur á maga.  Auðvitað skiptir það gríðarlegu máli fyirir manneskju í mikilli yfirþyngd að létta sig sökum heilsunnar, því eins og ég hef röflað  um áður þá eru svo ótalmörg heilsufarsleg vandamál sem fylgja því að vera of þungur.  En sé fólk að byrja á reglulegri hreyfingu til að losa sig við nokkur aukakíló eða er nálægt kjörþyngd er léttari lund, betri svefn og heilbrigðara hjarta mun jákvæðari styrking á puðinu og púlinu heldur en vigtin sem stundum haggast ekki . 

Það eru svo ótalmargir kostir sem fylgja reglulegri hreyfingu fyrir heilsuna, sterkari bein, hjarta og æðakerfi styrkist og að ganga upp stiga og bera þunga innkaupapoka eða börnin sín verður auðveldara.  Kílóatap er því aðeins ánægjuleg aukaverkun þegar til lengri tíma er litið . 

Allt búið....í bili

Jæja.... þá er Þrekmeistarinn yfirstaðinn að þessu sinni og það er svolítið skrýtið að það sem ég æft eins og skepna fyrir síðustu mánuðina er allt í einu bara búið. 

Ég bætti tímann minn frá í október um 1:18 mínútu og er bara mjög sátt við það.  Markmiðið fyrir keppnina var að bæta tímann minn og það tókst. 

En lengi má gott bæta og ég er sko hvergi nærri hætt.  Ætla aftur í haust og gera enn betur þá.  Maður lærir alveg ótrúlega mikið á hverri keppni, hvað þarf að bæta í tækninni í hverri grein og hvar má gera betur.  Það er líka svo ótrúlega mikil stemmning í keppninni, og gaman að taka þátt í þessu.  

Sú sem vann mótið í kvennaflokki er ofurmennsk, og er fljótari en karlarnir í gegnum brautina en hún fór á tímanum 16:29 og felldi sitt eigið Íslandsmet um rúma mínútu. Úrslitin úr keppninni má sjá hér.

Ég er ekki búin að sjá millitímana mína en ég held að ég hafi bætt mig bæði í hjóli og róðri en hins vegar gekk mér ekki eins vel með niðurtog, fótalyftur og uppsetur og þar var um að kenna lélegri tækni.  Ég gerði nokkrar ógildar lyftur og það telur aldeilis sekúndurnar.  Armbeygjurnar voru betri en síðast en langt frá að vera nógu góðar samt.

Ég er á heimavelli þegar kemur að hlaupinu og hélt góðu tempói þar. 

Núna ætla ég að einbeita mér að þeim atriðum sem þarf að laga fyrir næstu keppni, bæta tæknina og auka hraðann í hverri grein.

 

Megrunarlausa daginn hélt ég svo hátíðlegan í gær með góðgæti úr besta bakaríi í heimi: Bakaríið við brúna , enda fannst mér ég eiga allt gott skilið eftir keppnina.

 

Myndir frá keppninni eru hér.

 

 

 

Með hnút í maga

Nú eru bara 24 tímar í Þrekmeistaramót og kvíðahnúturinn í mallanum stækkar með hverri mínútunni og er á leiðinni alveg upp í kok. 

Mér líður eins og í gamla daga þegar ég var að fara í erfitt próf í skólanum, alveg að farast úr stressi og búin að ímynda mér að allt hið versta geti gerst.  Að ég fótbrotni á brettinu, gubbi í róðrinum, falli í ómegin í uppstiginu, ég verði of lengi og þurfi að víkja úr brautinni með skömm.  Ég var miklu afslappaðri fyrir mótið í haust, en þá var ég líka að keppa í fyrsta skipti svo ég gerði í sjálfu sér engar kröfur til sjálfrar mín.  Þá vildi bara taka þátt og sjá hvernig mér gengi.  En nú vil ég gera betur en síðast, og ég verð svo svekkt út í sjálfa mig ef ég næ ekki því takmarki, og þá er maður bæði sökudólgur og fórnarlamb á sama tíma sem er ekki gott andlegt ástand .  En á milli niðurfallskastanna reyni ég að hugsa á jákvæðum nótum og minni sjálfa mig á að aðalatriðið er að njóta þess að vera nógu hraust til að geta tekið þátt í svona keppni.  Því það eru auðvitað forréttindi að geta hreyft sig, og við sem göngum á báðum fótum jafn heilum pælum aldrei í því að fullt af fólki hefur ekki einu sinni þann kost að fara í ræktina og púla sökum fötlunar eða veikinda.  Þeir sem hreyfa sig aldrei og eru 100% heilbrigðir á sál og líkama ættu aðeins að pæla í þessu!! 

En á morgun ætla ég bara að taka Naglann á þetta alveg brjáluð  og gera mitt besta og aðeins betur ef það er það sem þarf....

 Góða helgi gott fólk!!

Spegill, spegill, herm þú mér....

Ég ráðlegg fólki sem er að gera heilsusamlegar lífsstílsbreytingar að henda vigtinni út í hafsauga.  Þrátt fyrir þessar predikanir freistast ég sjálf alltof oft og uppsker aldrei neitt nema svekkelsi enda er talan sem kemur upp á vigtinni aldrei sú rétta. 

Fitumælingaklípur, fötin manns, spegilinn og eigin líðan eru miklu betri mælikvarði á hvort árangur hafi náðst af öllu púlinu og hollustunni heldur en vigtarskömmin. 

Gott dæmi er reynsla mín í morgun en þá asnaðist ég einmitt upp á gamla vigtarjálkinn í Hreyfingu og var alveg viss um að nú væri kellingin orðin létt sem fiður.  En neineinei, þyngdin er í sögulegu hámarki og með þá tölu í hausnum var ég orðin flóðhestur sem trampaði á brettinu. 

Þegar heim var komið var mjónupilsið (rykfallið) dregið út úr fataskápnum, og stund sannleikans runnin upp.  Fyrir mánuði síðan komst ég ekki í þetta helv... pils nema að smyrja líkamann með smurolíu, fá svo kranabíl til að hysja það yfir afturendann, en hefði samt ekki getað rennt því upp. 

En viti menn! Í morgun passaði pilsið eins og flís við rass, þrátt fyrir að kellingin sé 5 kg þyngri en þegar það var keypt og notað sem mest.  Ekkert mál að renna upp og meira að segja smá bil frá maga að streng svo inn- og útöndun var gerleg. 

Af þessu má sjá að líkamsþyngd er algjörlega afstæð og helst engan veginn í hendur við útlit okkar.  

Þyngd getur rokkað dag frá degi og jafnvel frá morgni til kvölds.  Líkamsþyngd er háð ýmsum þáttum eins og vökvasöfnun í líkamanum, hvað var borðað yfir daginn, tíðahring, hægðum, vöðvamassa o.fl.  Fyrir okkur sem lyftum lóðum og vöðvamassi kominn í stað fitu er eðlilegt að þyngjast aðeins og tala nú ekki um ef stundaðar eru þungar lyftingar.  Því meiri vöðvamassi, því meiri hitaeiningum brennum við, hvort sem er í hvíld eða átökum.  Það hefur verið sýnt fram á að með því að bæta á sig 1,5 kg af vöðvamassa aukum við brennsluna um 120 hitaeiningar á dag, sem eru 3.600 hitaeiningar á mánuði!!  

Af hverju einblínum við (konur) svona mikið á einhverja tölu?  Hvaða andsk... máli skiptir hún fyrir líf manns og hamingju?  Þyngdin er ekki brennimerkt á ennið á okkur, það mun enginn senda okkur hæðnisbréf um þyngdina, né úthrópa okkur úti á götu.   

Er ekki mikilvægara að líða vel í líkama sínum, sáttur við sjálfan sig, í góðu formi, hraustur og heilbrigður frekar en að eltast við einhverja óskaþyngd?  Lífið er einfaldlega of stutt til þess!